Βερθερος και ξερο ψωμι..

Ο βιος του ανθρωπου μοιαζει μοιρα θαυμαστη :

Οσο ειν' η μερα θελκτικη, τοσο μεγαλη η νυχτα!

Κι εμεις, στην ηδονη του παραδεισου ριζωμενοι,

Μολις που απολαμβανουμε τον ηλιο τον επιφανη,

Αφου ηδη μια επιθυμια συγκεχυμενη μαχεται

Αλλοτε τον εαυτο μας κι αλλοτε τα γυρω '

Κανενα πραμα δεν μπορει να βρει το ποθητο συμπληρωμα του,

Η οψη ειναι σκοτεινη,οταν το ενδον λαμπει,

Μια οψη λαμπερη καλυπτει το θολωμενο βλεμμα μου,

Η ευτυχια ειναι κοντα - την αγνοουμε ωστοσο..

Εν ετη 1774 το masterpiece του Goethe,

ενω το 1824 προσθεθηκε το παρων (αποσπασμα) ...ναι, πουλαω μουρη τωρα και μαγκια μου :)